Living by desires

"The Getaway". Coyoacán, Ciudad de Mexico.

Come on, think. I want you to reach back into those minds and tell me, tell us all, what it is you fantasize about. World peace? I thought so. Do you fantasize about international fame? Do you fantasize about winning a Pulitzer Prize? Or a Nobel Peace Prize? An MTV Music Award? Do you fantasize about meeting some genius hunk, ostensibly bad but secretly simmering with noble passion and willing to sleep on the wet spot? You get Lacan's point. Fantasies have to be unrealistic because the moment, the second, that you get what you desire, you don't, you can't want it anymore. In order to continue to exist desire must have it's objects perpetually absent. Its not the IT that you want, it's the fantasy of IT. So desire supports crazy fantasies. This is what Pascal means when he says "we are only truly happy when daydreaming about future happiness" or why we say "the hunt is sweeter than the kill". Or "be careful what you wish for", not because you get it, but because you're doomed not to want it once you do. So the lesson of Lacan is: living by wants will never make you happy. What it means to be fully human is to strive to live by ideas and ideals and not to measure your life by what you've attained in terms of your desires but those small moments of integrity, compassion, rationality, even self-sacrifice. Because in the end, the only way that we can measure the signifigance of our own lives is by valuing the lives of others. 

The life of David Gale

The Passage

They were all dressed in black, walking somewhere she hasn’t seen before. Her friends were in front of her, leading the way. First she thought they are somewhere in the low hills, but it also could have been a flat meadow. The mist was so dense, it was difficult to tell. Unable to see the source of the dimmed light, she wasn’t sure what time of the day it was. It could have been early morning, before the sunrise, when the water evaporates, creating this mystic haze just above the ground level. It also could have been after the sunset, once the evening rain had cleaned the air again, leaving the omnipresent fog behind. Her friends were walking just in front of her, a bit quicker. She followed them; her grace and his confidence. She wanted to ask why are they walking so quickly, but she did not ask. Nobody was talking. Actually, not one sound could be heard. The silence among them was as perfect as the mist surrounding them. She saw them walking through the grass and she saw her own feet, yet she could not hear any steps. She could feel her lungs working, and the air going through her nostrils, but the air had no smell and no taste, while her breath was inaudible. She was wearing a black dress and no jewelry. It was a nice dress, yet a simple one. Too daring for a funeral, but too modest for a downtown lounge, if you know what I mean. She did not ask herself why she is wearing that kind of a dress in a rural area such as that one, as if she was unaware of even wearing it. She also did not wonder why she was not feeling any cold or any warmth, as the weather conditions would have suggested some sensation of that sort. The only question puzzling her doubtfully conscious mind during that strange walk was why her friends in front of her are walking so fast. “Wait for me” – her lips said noiselessly. They did not even turn around. It seemed as they are being guided and they did not mind. They were walking through this unusual scenery without leaving any footprints, without leaving any signs of their presence. Although they did not seem to walk quicker, the distance between them and her was increasing. She opened her mouth to shout but her voice was mute. Finally, they disappeared into the mist. Next moment she was there alone, not knowing where she came from and which way to go. She woke up. Her friends were gone.

Luisela's Dream

To Johanna Carreño and Mauricio Teillery

Zostawcie Kżyża Mjastu

Stalowy krzyż wniesiony na szczyt góry przez jednego człowieka.
Caracoles, na północ od Distrito Federal, Meksyk.

Walczą dla walki przez całe życie,

to w imię prawdy, to w imię boga,

gdy płaczą, płaczą obficie;

taka już ich moherowa trwoga.

Stawiając krzyże teren swój znaczą,

hasła wolności namiętnie głoszą,

lecz cudze wolności swoimi graniczą,

niby budują, a naprawdę pustoszą.

Wielu z nas pyta: „co to się dzieje?”

tak podzieleni zostali rodacy,

że jeden płacze gdy drugi się śmieje;

po sześciuset latach wrócili KRZYŻACY!

:) Daniel Kocuj

A Word about Fear

I must say a word about fear. It is life's only true opponent. Only fear can defeat life. It is a clever, treacherous adversary, how well I know. It has no decency, respects no law or convention, shows no mercy. It goes for your weakest spot, which it finds with unnerving ease. It begins in your mind, always ... so you must fight hard to express it. You must fight hard to shine the light of words upon it. Because if you don't, if your fear becomes a wordless darkness that you avoid, perhaps even manage to forget, you open yourself to further attacks of fear because you never truly fought the opponent who defeated you.

Yann Mantel

Life of Pi

Bajka o Dwóch Braciach

  
 Całkiem niedawno, w krainie położonej niedaleko stąd, żyło sobie dwóch braci. Młodszy z nich był głupi i brzydki, a starszy jeszcze głupszy i jeszcze brzydszy. Pewnego dnia postanowili, że znajdą sobie żony. Wyruszyli więc niezwłocznie w świat. Pech chciał, że spotkali na swej drodze Dobrą Wrożkę.
- Cześć - powiedziała Dobra Wróżka.
- Czego? - spytał grzecznie młodszy z braci.
- Słyszałam, że szukacie żon.
- No - przytaknął starszy.
- To macie szczęście. Kilka dni temu Zły Czarnoksiężnik porwał piękne Siostry Bliźniaczki i uwięził je w Czarnej Twierdzy. Jeśli je uwolnicie, to być może zechcą zostać waszymi żonami.
- Jak trafimy do Czarnej Twierdzy? - spytał młodszy z braci.
- Wędrujcie nocą. Księżyc wskaże wam drogę - powiedziała Dobra Wróżka i znikła.
Bracia usiedli na drodze i czekali do wieczora. Wreszcie pojawił się Księżyc.
- Cześć - powiedział Księżyc - to wy jesteście ci bracia, którzy szukają żon?
- No - odpowiedzieli bracia.
- Dobra Wróżka wrobiła mnie w zaprowadzenie was do Czarnej Twierdzy. Chodźcie.
Bracia podążyli za Księżycem i jeszcze tej samej nocy dotarli do podnóża wielkiej góry.
- Na szczycie stoi Czarna Twierdza - powiedział Księżyc - idźcie, a ja tu na was poczekam.
   Bracia rozpoczęli mozolną wspinaczkę.
   Zły Czarnoksiężnik był potężny. Mógł zabić braci z dużej odległości. Widząc jednak, że ma do czynienia ze strasznymi głupkami, postanowił się z nich trochę pośmiać i pozwolił im podejść bliżej. Popełnił błąd. Nie wiedział, że bracia byli od małego szkoleni w zabijaniu czarnoksiężników. Zanim się zorientował, był już martwy.
   W Czarnej Twierdzy bracia znaleźli wielką klatkę i uwolnili z niej Siostry Bliźniaczki.
- Będą z was wspaniałe żony - powiedział młodszy.
- No - dodał uśmiechając się głupkowato starszy.
- Wolimy siedzieć w tej klatce do końca życia, niż zostać waszymi żonami - powiedziały Siostry Bliźniaczki.
   Bracia wzruszyli ramionami i zamknęli je z powrotem w klatce. Później wrócili do domu i żyli sobie długo i szczęśliwie, bo w powrotnej drodze ukradli Księżyc i sprzedali go na Czarnym Rynku za kupę forsy.

Maciej Kocuj

Kraina Goblinów

Big Ship

Ixtapa Zihuatanejo

Navy: Please divert your course 15 degrees to the north to avoid a collison.
Civilian: Recommend you divert your course 15 degrees to the south to avoid a collision.
Navy: This is the Captain of a U.S. Navy ship. I say again, divert your course.
Civilian: No. I say again, you divert your course.
Navy: This is the Aircraft Carrier Enterprise. We are a large warship of the U.S. Navy. Divert your course now!
Civilian: This is a lighthouse. Your call.

"Cytrynówka"

Mescal de Agave

Przepis na świetną cytrynówkę, genialny starter imprezy:

0,5 litra spirytusu

7 cytryn

1 szklanka cukru

Cytryny wyparzyć, przeciąć na pół i razem z cukrem w spirytusie wymieszać, odstawić na 24 h.

Następnie przecedzić i można podawać, chociaż ja doradzam wcześniej dobrze schłodzić. :)